Skip to main content

Posts

நாம் விளம்பரங்கள் மட்டும் தானா?

  காலனியாதிக்கத்தில் இந்தியாவின் செல்வத்தை பல வகைகளில் எடுத்து சென்ற வெளிநாட்டவர்கள் தற்போது மக்கள் வளத்தை , தொழில்நுட்பத்தை பயன்படுத்தி எங்கேயோ இருந்து கொண்டு தங்களுடைய பொருட்களை  சந்தை படுத்துவது என்பது வரை வந்திருக்கிறார்கள்.  வெளிநாட்டவர்கள் இந்திய மனதை சரியாகவே புரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள். வெள்ளைக்கார ஆணோ , பெண்ணோ இந்திய பாரம்பரியத்தை பின்பற்றுவதைப் போல வீடியோக்கள் வெளியிட்டால் அவர்களுக்கு இந்தியாவிலிருந்து பல கோடி கணக்கான பார்வையாளர்கள் கிடைப்பார்கள். அதன் மூலம் வெள்ளைக்கார வீடியோ பெண்ணோ , ஆணோ நல்ல வருமானத்தில் வாழ்வார்கள். இதைப் போன்ற வீடியோக்களை பார்ப்பவர்கள் சராசரி இந்தியர்கள் என்று வைத்துக் கொள்ள முடியும்.  அடுத்த வகை தங்களை இந்தியாவிலேயே வாழும் தனித்தன்மை உடையவர்களாக எண்ணிக் கொள்பவர்களுக்கான வீடியோக்கள். அப்பர் மிடில்க்ளாஸ் என்று வைத்துக் கொள்ளலாம்.  கொரியா மற்றும் ஜப்பான் , ஸ்கேண்டிலேவியா , இங்கிலாந்த் நாட்டை சார்ந்தவர்கள்  வெளியிடும்  வீடியோக்கள் வெறுமனே வீட்டின் நிகழ்வுகளை யாரும் குரல் கொடுக்காமல் , முகங்களை காட்டாமல்  மெல்லிய இசையுடன் காட்டப்படுகிறது. இது கிட்டத்தட்ட ஒர

சீயமங்கலம்.....

        எங்கு வேண்டுமானாலும் செல்ல முடியும் என்பது எவ்வளவு எளிதாக இருக்கிறது இப்போது . தார் ரோடுகள் அனைத்து இடங்களையும் இணைக்கின்றன. பயணம் செய்யும் போதெல்லாம் அரசு நிர்வாகங்களை நினைத்து பெருமையாக உணர்கிறேன். வந்தவாசி அருகே தெள்ளாறை தாண்டி தேசூரை தாண்டி , தூணாண்டர் கோவில். இடையில் கீழ்நமண்டி அகழாய்வு செல்லும் வழி என போர்டு இருந்தது. முதலில் சீயமங்கலம் சென்றுவிட்டு வரும் வழியில் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று சென்றோம். கோவில் அருகே வரும் போதே அங்கே இருந்த அம்மா ஒருவர் வண்டியை அங்கேயே நிறுத்தசொல்லி பதட்டமாக வந்தார். வண்டியை நிறுத்திவிட்டு கோவிலின் முன் இறங்கி நின்றோம். இங்கதான் வந்தீங்களா? அந்தப்பக்க ரோட்டுல திரும்பிரூவீங்கலோன்னு நெனச்சு வண்டிய நிறுத்த சொன்னேன். அந்த ரோட்டுல நல்ல பாம்பு ஒண்ணு  பத்தி விரிச்சு ரொம்ப மெதுவா நகந்து போயிட்டு இருந்துச்சு. ரெண்டு கை  வண்ணத்துல இருந்துச்சு என்று பயமும் பரவசமும் பொங்க கூறினார்.  கோவில் கேட் பூட்டியிருந்தது. எப்போ திறப்பாங்க என்று கேட்டோம். வாட்சமேன் கிட்டதான் சாவி இருக்கும் , இந்த போர்டுல நெம்பர் இல்லீங்களா? என்றார் அந்த அம்மா.இல்லையென்று தலையாட்டிவிட

மேல்சித்தாமூர்.....

நண்பகலில் பெய்த மழையில் பூமி இன்னமும் குளிர்ச்சியாக இருந்தது. காற்றிலும் குளிர் வாசனை அடித்தது. ஆனாலும் வானில் தண்ணென்ற வெளிச்சமும் இருந்தது.  இதமான வெண்மை நிறத்தில் , கோபுரங்களில் இருக்கிறதா இல்லையா என்ற வண்ணத்தில் மெல்லிய பிங்க் நிறமும் , நுண்ணிய தங்க நிறமும் ஆங்காங்கே நேர்த்தியாக பூசப்பட்டிருந்த பெரிய மரக்ககதவுகளுடன் கூடிய மலைநாதர் ஜைன கோவில் . மழை பெய்யலாமா , வேண்டாமா என்ற தயக்கத்துடன் மேகங்கள் சூழ இருந்த மாலையில் மேல்சித்தாமூர் சமண கோவிலின் வெளியே நின்றிருந்தோம்.  கோவில் பூட்டியிருந்தது. சமண மடத்திற்கு செல்வோம் என்று சுற்றி வரும் போது பழையபாணி ஓடுகளுடன் கூடிய இரண்டடுக்கு வீடுகள். நிச்சயம் ஒவ்வொரு வீடுகளுக்கும் நூறாண்டு பழமை இருக்கும். ஒவ்வொரு வீட்டின்  வெளியேயும் இருபக்கங்களில் சிறு கல் தொட்டிகளில் நீர் ஊற்றி வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதில் தண்ணீர் குடித்துக் கொண்டிருந்த நாய் சட்டென்று நிமிர்ந்து பார்த்துவிட்டு மீண்டும் குடிக்க ஆரம்பித்தது. விலங்குகள் கூட ஊரின் தன்மையை கொண்டிருந்தன. மாலை நேரமும் கல்கட்டிங்களும், பழையபாணி வீடுகளும் பழம்பெருமை வாய்ந்த ஊர்களும் நம்மை தன்வசம் இழக்கச் செய்ப

ஜன்னலில் ஒரு சிறுமி டோட்டோசான்...

  ஒரு பள்ளியில் படித்துக் கொண்டிருந்த டோட்டா-சான் என்ற சிறுமி, பேப்பரில் வரைய ஆரம்பித்து அது நீளமாக செல்லும் போது அதற்கு கீழே வரையாமல் தொடர்ந்து மர மேசையில் வரைந்து முடிக்கிறாள். இதைப் போன்ற பல காரணங்களுக்காக ஆசிரியரிடம்  தண்டனை பெற்று பள்ளியை விட்டு நீக்கம் செய்யப்படுகிறாள். இப்படிபட்ட சிறுமிக்கு  சாக்பீசை கையில் கொடுத்து "டோமோயி" பள்ளியின் கூட்ட அறையின் தரையில்  முழுவதும் எழுதிக் கொள்ளலாம் என்ற வாய்ப்பு எவ்வளவு  சந்தோஷத்தை கொடுக்கும். இரண்டாம் உலகப்போரின் போது ஜப்பானில் இருந்த பள்ளியின் கதை. சிறுவயதில் வீட்டுக்குள்ளேயே எனக்கென சிறு வீட்டை தலையணைகளை கொண்டு அமைத்துக் கொண்ட மகிழ்ச்சிக்கு இணையாகவே இருந்தது, ரயில்வே பெட்டிகளை வகுப்பறைகளாக கொண்ட "டோமோயி" பள்ளியை பற்றி படிக்கும் போது.  தலைமையாசிரியரான கோபயாஷியின், மலையிலிருந்து கொஞ்சம்..... கடலிலிருந்து கொஞ்சம்.....  என்ற உணவுப் பழக்கத்தை வீட்டில் இப்போது நானும் பின்பற்றி வருகிறேன். மெல்லு அதை மெல்லு.... நன்றாக அதை மெல்லு.... என்ற பாடலை டோட்டோசான் காயமடைந்த  ராணுவ வீரர்கள் இருக்கும் இடத்தில் பாடுகிறாள். அதற்கு முன் மற்ற

கல்வி , பொருளாதாரம் பெண்களுக்கான திருமண வாழ்க்கையை தருகிறதா?

 பெண், கல்வி ,விடுதலை எனும் கட்டுரைகள் தளத்தில் வெளியாயிருந்தது. அதில்  கல்வி மறுக்கப்பட்ட பெண்கள், வேலைக்கு செல்வதை தடை செய்யப்பட்ட பெண்கள் என்று நிறைய பிரச்சினைகள் எல்லோராலும் பேசப்படுகிறது. ஆனால் கல்வி கற்று , நல்ல வேலைக்கு செல்லும் பெண்களுடைய திருமணம் அவர்களுடைய சொந்த குடும்பத்தினராலேயே மறுக்கப்படுவது எந்த வகையில் சேர்ப்பது என்று தெரியவில்லை.  பெங்களூரில் பி‌ஜியில் இருந்த போது எங்களுடன்  தார்வாடு பகுதியை சேர்ந்த ஒரு அக்கா தங்கியிருந்தார். நாற்பது வயதிருக்கும். மென்பொருள் நிறுவனம் ஒன்றில் ஹெச்.ஆர் ஆக வேலை செய்து வந்தார். யாருடனும் பேசவே மாட்டார். நாம் ஏதாவது பேசினாலும் இரண்டொரு வார்த்தை தான் பேசுவார். ஆபிஸ் செல்வதும் , பிஜி அறையில் தங்கியிருப்பதும் தான் அவரது வாழ்வே.  திடீரென ஒரு நாள் ஆபிஸிலிருந்து வரும்போது ஹாலில் அமர்ந்து அனைத்து பெண்களுடனும் சிரித்து பேசிக் கொண்டிருந்தார் அந்த அக்கா.  அவருக்கு ஒரு  தங்கையும், தம்பியும் இருக்கின்றனர் என்பதும் அவர்களுக்கெல்லாம் திருமணம் செய்து வைத்ததே இந்த அக்கா தான் என்பதும், தம்பி, தங்கைக்கு குழந்தைகள் பள்ளி செல்லும் வயதில் இருக்கிறார்கள் என்பதும